خنده ی خورشید

بخندید خورشید و ، باران گذشت
نسیمی خوش ، از کوهساران گذشت
چمن در چمن ، ابر ِ گوهرفشان
بگریید ، چون سوکواران گذشت !
عروسانه ، از طاق ِ رنگین کمان
شکوه ِ بهشت ِ بهاران گذشت !
دگر ره ، به آواز ِ مستانه ، کبک
خروشید و ، در بوته زاران گذشت !
گل ، از گوش ِ هر خار بن ، برشکفت
می ، از کام ِ پرهیزکاران گذشت !
هراسنده آهوی ِ نیلینه شاخ
ز هر گوشه ، چون بی قراران گذشت
بر آن صخره ، بشکست گیسوفشان
بلوری ، که در آبشاران گذشت
ز هر شاخه ، سنجاقکی ، رنگ رنگ
پرافشاند و ، بر جویباران گذشت !
بخ جنگل درون ، رود سر در فرود
به کردار ِ پیچنده ماران گذشت !
به گسترده بازوی ِ پرغنچه ، یاس
گل افشان ، ز دوش ِ چناران گذشت !
ز بدرود ِ هر غنچه ، زنبور مست
گران بوسه ، چون رهسپاران گذشت !
درخشان بهاری است ، پا در گریز
چو بختی ، که از بختیاران گذشت !
نشاید درین فصل ِ شمشاد و گل
به آسانی ، از گلعذاران گذشت !
بلورین تنی جوی و ، جامی بزن
که فرصت شماران گذشت !
بهار ، ای فریدون ، همایون دمی است
که چابکتر از ، شهسواران گذشت !